Σήμερα, γυρνώντας από τη δουλειά πέρασα από το σούπερ για να αγοράσω αναπτήρες και η ταμίας μου χάρισε ένα προφυλακτικό ένεκα της ημέρας..σιγά τα ωά θα μου πεις και ίσως να έχεις και δίκιο..όμως εγώ θέλω να σου πω γιατί αναγκάστηκα να αγοράσω αναπτήρες και γιατί με συγκλόνισε το γεγονός του τζάμπα προφυλακτικού..και θα στο πω..
Λοιπόν, γυρνώντας από τη δουλειά εκτελείται πάντα η εξής ιεροτελεστία : ανοίγω πόρτα – αναχαιτίζω το παιδί (ακα σκυλί, αλλά από εδώ και στο εξής θα αναφέρεται ως παιδί) που ορμάει πάνω μου λυσσασμένο από χαρά – πηγαίνω το παιδί για κατούρημα – γυρνάμε – αλλάζω ρούχα –αλλάζω την Patty (της αφήνουμε την τηλεόραση ανοιχτή να έχει παρέα) – κάθομαι στον καναπέ και απολαμβάνω το δεύτερο τσιγάρο της ημέρας ενώ τα λέμε με το παιδί..δεν έχω χειρότερο από το να χαλάσει αυτή η σειρά, ειδικά αφότου έχω αλλάξει τα ρούχα και έχω κάτσει στον καναπέ..μη με σηκώσεις για οποιοδήποτε λόγο..χθες λοιπόν όλα πήγαιναν σύμφωνα με το πρόγραμμα, μέχρι τη στιγμή που κάθισα στον καναπέ..έστριψα το τσιγαράκι μου και ήμουν έτοιμη να το ανάψω, για να διαπιστώσω ότι απλά δεν άναβε ο ρημάδης ο αναπτήρας..προσπάθησα τόσες φορές μέχρι που έκανα απολέπιση στον αντίχειρα, αλλά ο αναπτήρας τίποτα..οκ λέω, θα κάνω μια μικρή υποχώρηση και θα σηκωθώ να φέρω άλλον..ψάχνω στο πιατάκι που έχουμε τα τσίτζιρα μίτζιρα, τίποτα..ψάχνω στην τσάντα μου, τίποτα..στο προσφάτως τακτοποιημένο σαλόνι δεν φαίνεται τίποτα στον ορίζοντα..δεύτερη υποχώρηση και μπαίνω στο δωμάτιο..προσφάτως συγυρισμένο και αυτό, τίποτα στον ορίζοντα..ψάχνω σε άλλες τσάντες, τίποτα..ψάχνω στις τσάντες της αδερφής μου , τίποτα..ανοίγω συρτάρια και ντουλάπια, τίποτα..έχω αρχίσει να παθαίνω την πρώτη νευρική κρίση από την έλλειψη νικοτίνης..γαμώ το κέρατό μου, σε ολόκληρο σπίτι όπου μένουν 2 μανιώδεις καπνιστές και ακόμα και το παιδί κλέβει τα αποτσίγαρα από το τασάκι και τα μασάει δεν βρίσκεται ούτε ένα τσακμάκι, ούτε ένα;;!!ξαναψάχνω στα ίδια μέρη μήπως και στη θολούρα μου δεν είδα καλά..μάντεψε, τίποταααα..μου’ρχεται φλασιά..στα βαζάκια που φυλάω τη συλλογή με τις ζαχαρίτσες παίζει να έχει ξεμείνει κανένα διαφημιστικό σπίρτο..τα αδειάζω με μανία στο πάτωμα, τίποτα..το πρεζάκι μέσα μου έχει αρχίσει να τρελαίνεται και προσπαθεί να βγει έξω..καθώς στουμπώνω όπως όπως τις ζαχαρίτσες στα βάζα βλέπω τις συσκευασίες..όχι αγαπημένο μου πρεζάκι, δεν είναι τώρα η στιγμή για αναπολήσεις..κρίση πανικού..τώρα τι;;βαθειά ανάσα..λοιπόν έχεις 2 ενδεχόμενα, είτε κάνεις υπομονή και περιμένεις 5 ώρες μέχρι να γυρίσει η αδερφή σου από τη δουλειά να φέρει αναπτήρα είτε κόβεις το κάπνισμα, ευκαιρία είναι, έπαθες και την κρίση άσθματος το πρωί, έλα σκέψου του..φυσικά το ενδεχόμενο να ντυθώ να πάω στο περίπτερο που είναι 3 στενά από το σπίτι ή έστω στο σούπερ που είναι 2 απλά δεν παίζει..άπαξ και μπω σπίτι δεν με ξεκουνάει κανείς είπαμε αν δεν κάνω το τσιγάρο μου πρώτα..ξάφνου αναλαμπή..ως φοιτήτρια μια φορά είχα ανάψει από το ματάκι της κουζίνας..μουαχαχαχαχαχα..τρέχω και ανάβω το μάτι...περιμένοντας να κοκκινίσει σκέφτομαι πως μια ακόμη αφορμή να τον κόψω τον καρκίνο χάθηκε πάλι άδοξα..ρουφάω ρουφάω και μισό τσιγάρο μετά τα καταφέρνω επιτέλους..ααααχ, ανάσανα..και τώρα τι.. ως άλλος άνθρωπος των σπηλαίων πρέπει να βρω τρόπο να διατηρήσω την φλόγα για άλλες 5 ώρες..μου ‘θελα και χαρτάκια που σβήνουν η ρουφιάνα..ιδέα..θα ανάψω κερί με το μάτι της κουζίνας..αποτυχία πλήρης..το φυτίλι κάηκε, το κερί έλιωσε στην κουζίνα, ο τόπος βρώμισε..ίσως αν έβρισκα κάποιο προσάναμμα,..γάμησέ το δεν θα κάνεις και μπάρμπεκιου..οκ, απλά θα ανάβεις το τσιγαράκι σου έτσι για λίγες ώρες..θα περάσουν που θα πάει..μην τα πολυλογώ, 6 τσιγάρα άναψα έτσι..το ένα μάλιστα δοκίμασα να το ανάψω στο μεγάλο μάτι που μαγείρευα το πρασόρυζο..αποτέλεσμα : μερικές βλεφαρίδες λιγότερες..με τούτα και με κείνα πέρασε ο καιρός και κάποια στιγμή γύρισε σπίτι η σίστερ μαζί με τη φωτιά..και ω ναι, ήταν σα να ανακάλυψα τη φωτιά..ηθικό δίδαγμα (γιατί ναι ρισκάροντας τη ζωή σου πάνω από το μάτι της κουζίνας περνούν πολλά από το μυαλό σου):
Α)μια κουζίνα δεν παίρνει φωτιά τόσο εύκολα, απορώ όλοι αυτοί που δείχνουν στις ειδήσεις πως τα κατάφεραν
Β)πρέπει να ξαναρχίσω να καβατζώνω φώτηδες ή έστω να πάω σούπερ να αγοράσω και να τους κρύψω παντού στο σπίτι
Γ)ειμαι παθέτικ
Δ)είμαι πολύ παθέτικ
Ε)είμαι πιο παθέτικ και από πρώην γκόμενο που σε περιόδους μεγάλης ντάγκλας που δεν κουνούσαμε ρούπι εκτός εξώπορτας και το χαρμάνι είχε χτυπήσει κόκκινο, έπαιρνε τηλέφωνο κάποιον φίλο του δήθεν να τον καλέσει για καφέ και του έλεγε φέρε και καπνό και χαρτάκια και φιλτράκια και της παναγιάς τα μάτια και λίστα σούπερ μάρκετ..τόσο παθέτικ που για ξεκάρφωμα δεν τον ξανάπαιρνε και καλά ότι το ξέχασε , αλλά το έριχνε αφού συμφωνούσε ο άλλος στο ίδιο ένα και μοναδικό τηλεφώνημα..
Σήμερα το πρωί, κατά το πρώτο τσιγάρο της ημέρας και μεταξύ ζάπινγκ, κάπου πήρε το μάτι μου σε σήμα τηλεοπτικού σταθμού την γνωστή κόκκινη κορδελίτσα κατά του AIDS..παλιότερα κάθε πρώτη Δεκέμβρη γέμιζα τζάμπα προφυλακτικά και έκανα μια αξιοσέβαστη κάβα τολμώ να πω..από τότε που ξαναγύρισα σε αυτήν την κωλόπολη ένας άνθρωπος δεν βρέθηκε να μοιράσει ένα προφυλακτικό..γαμώ τον πουριτανισμό τους μέσα..περιττό να πω το χαμόγελο που έσκασα στην ταμία το μεσημέρι..δεν ζητούσα ένα κουβά λεφτά καλύτερα (γιατί σκατά έχουμε αρκετά)..
Αυτά.. και μην ξεχνάς, πάντα προφυλάξεις..
